گیاه شنگ از دیرباز تاکنون در طب سنتی به‌عنوان التیام دهنده زخم برای جراحات ایجاد شده در دام‌ها استفاده میشود و استفاده موضعی از عصاره گیاه شنگ می‌تواند تاثیرات التیام دهنده در زخم ایجاد شده در پوست داشته باشد.
به گزارش ایسنا، پوست بزرگ‌ترین بافت بدن مهره‌داران است و به‌عنوان سدی در برابر تهاجم عوامل مُضر محیطی عمل می‌کند. استفاده از گیاهان دارویی جهت درمان زخم از سابقه طولانی برخوردار است و تحقیقات بر روی عوامل گیاهی موثر بر ترمیم زخم یکی از زمینه‌های پیشرفت پزشکی و زیست‌شناسی تکوینی است.
مهندس سارا غزلباش کارشناس گیاهان دارویی پژوهشکده گیاهان دارویی جهاددانشگاهی با بیان این‌که استفاده از شیرابه یا لاتکس گیاه شنگ در بهبود زخم‌ها از جمله زخم‌های سرمازدگی گزارش شده است، عنوان کرد: گیاه شنگ با نام علمی “Tragopogon graminifolius” از دیرباز تاکنون در طب سنتی به‌عنوان التیام دهنده زخم برای جراحات ایجاد شده در دام‌ها استفاده میشود و استفاده موضعی از عصاره گیاه شنگ می‌تواند تاثیرات التیام دهنده در زخم ایجاد شده در پوست داشته باشد.
وی ترکیبات شناسایی شده در گیاهان این جنس را از دسته فلاونوئیدها، ترپنها، ساپونینها و هیدروایزوکومارین، ترکیبات فنلی و استرولها دانست و اظهار کرد: مکانیزم فعالیت ضد زخمی این گیاه، ترکیب فنلی آن، بر اساس متوقف کردن استرس‌های اکسداتیو و پراکسیداسیون چربی است و برخی از گیاهان جنس شنگ با دارا بودن اثر آنتی‌اکسیدانی قوی از آسیب التهابی به بافت‌ها جلوگیری می‌کنند.
بر اساس اعلام روابط عمومی پژوهشکده گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی، این کارشناس گیاهان دارویی در ادامه افزود: در طب سنتی ایران از شنگ به‌عنوان بند آورنده خون‌ریزی و بهبوددهنده زخم در خونریزی‌های بینی، گوش، شش، گلو، روده، معده و پوست استفاده شده است و در مناطق مختلف نیز به‌صورت خوراکی و دارویی کاربرد دارد، از جمله در ناحیه شرف‌الدین واقع در شرق آذربایجان، این گیاه به‌عنوان یک داروی اشتهاآور شناخته شده است. همچنین شنگ دارای طبع سرد است. سرشار از ویتامین‌های A, C، فیبر، کلسیم و سایر املاح معدنی است.
انتهای پیام
منبع: ایسنا